ఆదివారం మధ్యాహ్నం ముక్క భోజనం చేసి కాసేపు అలా నడుము వాల్చేవాడిని. నాకు ఆహారం బొజ్జలో పడిన వెంటనే అదేంటో కాని నిద్ర తన్నుకు వస్తుంది. నేను అప్పటికి ఇంకా చదువు మొదలెట్టలేదు కాబట్టి సరిపోయింది కాని.. లేదంటే ఎంత కష్టం వచ్చి పడేదో....
ఆ.. అలా కాసేపు పడుకుని లేచాక ... గబా గబా కాసిని నీళ్ళు నా సొట్ట తెపాలా తో పైకి తోడుకు వచ్చి...లచ్చమ్మ గారు నాకు తినడానికి పెట్టిన చేగోడిలో ఏవో పట్టుకుని పెద బాబు గారి ఇంటికి పరిగెత్తే వాడిని. అక్కడ కాసేపు సాయి బాబు ని ఆడించినట్టు ఆడించి...బాబు తో పాటు నాకు ఇచ్చిన చాక్లేత్తో, బిస్కేత్తో అక్కడే తినేసి...ఎవరు చూడకుండా సాయి బాబు వి నా జేబులో పోసుకుని బయట పడేవాడిని. అప్పటికే నా కోసం మా గ్యాంగు "ఆమ్యంయాలు" పట్టుకుని నా కోసం వెయిటింగు చేసేవాళ్ళు. వాటిని జాగ్రత్త గా ఒక కొబ్బరి తీసేసిన చిప్పలో వేసుకుని మా ఇంటికి పరిగెత్తే వాడిని.
హయ్యో!...అసలు విషయం చెప్పనేలేదు కదూ....మా ఈ హడావిడి అంతా ఆదివారం పూట నాలుగింటికి వచ్చే సినిమా కోసం..
ఇప్పుడంటే పిల్లా జెల్లా అందరికి సినిమా అంటే బొత్తిగా భయం లేకుండా పోయింది కాని... ఒకప్పుడు ఎంత గౌరవం...ఎంత భక్తి...సినిమా చూసేటప్పుడు సాక్షాత్తు భగవంతుడు వచ్చిన సరే...కాస్సేపు ఆగి రా స్వామి అనేవారు. ఇంకా ఆడవాళ్ళ సంగతి సరే సరి.... మధ్యానం రెండింటికే నిద్రలు మానుకుని ఇంటిడు పని చేసేసుకుని...టీవీ ల ముందు చక్కగా తయారయి కూర్చునేవాళ్ళు. ఇళ్ళు, వాకిళ్ళు కూడా 3 ఇంటికే వూడ్చి ముగ్గులు కూడా పెట్టేసేవారు. మా బోటి పిల్లకాయల స్నానాలు కూడా చేయిన్చేసేవారు పని లో పని.
ఎన్నడు లేనిది... అత్తా కోడళ్ళు కూడా...ఆ రోజు ఏంటో స్నేహం గా చక చకా పనులు ముగించుకుని దగ్గరలో వున్నా టీవీ ల మీద దాడి చేసేవాళ్ళు. ఇంత గొప్ప చరిత్ర వుండేది 4 గంటల సినిమా కి. ఆ... ఇక్కడ చెప్పాల్సిన విషయం మరోటి కూడా ఉందండోయ్ .....మా అంజయ్య గారి ఇంట్లో పని చేసే బూబమ్మ....మిగిలిన పని వాళ్ళంతా రోజు చెప్పిన టైము కి చచ్చినా రారని మా రాజమ్మ గారు అంటూ వుండేవారు. కాని అదేం మహిమో... టీవీ కి మాత్రం ఒక్క పది నిమిషాలు ముందే వచ్చేవారు. అప్పుడే తెలిసింది నాకు... మనకి కావాలంటే టైము కి వెళ్ళాలి లేదంటే లేదు అని. ఎంతయినా చిన్న పిల్లాడిని... ఏదో అలా అలా నలుగిర్ని చూసి నేర్చుకోరా అనేది మా నాయనమ్మ..
ఇంకా మా సినిమా గురించి బోలెడన్ని ముచట్లు చెప్పాలి...మళ్ళి వచ్చి చెబుతా...
No comments:
Post a Comment